паладзі́н

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паладзі́н паладзі́ны
Р. паладзі́на паладзі́наў
Д. паладзі́ну паладзі́нам
В. паладзі́на паладзі́наў
Т. паладзі́нам паладзі́намі
М. паладзі́не паладзі́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

паладзі́н м., ист. паладин

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паладзі́н, ‑а, м.

1. Уст. Доблесны рыцар, адданы свайму гаспадару або даме. // перан., іран. Пра чалавека, адданага якой‑н. ідэі або асобе.

2. У сярэдневяковай літаратуры — паплечнік Карла Вялікага або караля Артура.

[Фр. paladin, ад лац. palatinus — прыдворпы.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паладзі́н

(іт. paladino, ад лац. palatinus = прыдворны саветнік)

1) рыцар са світы караля або феадальнага ўладара ў сярэдневяковай Еўропе;

2) перан. чалавек, адданы якой-н. ідэі, справе, асобе.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Паладзі́н ’доблесны рыцар, адданы свайму гаспадару або даме’ (ТСБМ). З рус. палади́н ’тс’ (параўн. Крукоўскі, Уплыў, 79), дзе праз ням. Paladin ад італ. paladino з лац. palatīnus ’дварцовы саноўнік’ (Фасмер, 3, 190).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Паладзін Аляксандр Уладзіміравіч

т. 11, с. 533

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Паладзін Уладзімір Іванавіч

т. 11, с. 533

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Паладзін У. І. 2/351; 8/36; 9/520; 10/581

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Паладзін А. У. 1/179; 2/351; 8/35—36; 9/520

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

палади́н ист. паладзі́н, -на м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)