пакт, -а, М -кце, мн. -ы, -аў, м. (афіц.).

Міжнародны дагавор.

П. аб ненападзенні.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

па́кт

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. па́кт па́кты
Р. па́кта па́ктаў
Д. па́кту па́ктам
В. па́кт па́кты
Т. па́ктам па́ктамі
М. па́кце па́ктах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

пакт дипл. пакт, род. па́кта м.;

пакт о ненападе́нии пакт аб ненапа́дзе;

пакт о взаи́мной по́мощи пакт аб узае́мнай дапамо́зе.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пакт м. пакт;

п. аб ненапа́дзе — пакт о ненападе́нии

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

пакт, ‑а, М пакце, м.

Міжнародны дагавор, пагадненне, які мае звычайна вялікае палітычнае значэнне.

[Ад лац. pactum — дагавор.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Пакт 4/112; 8/34

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

пакт

т. 11, с. 530

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

пакт м. Pakt m -(e)s, -e, Vertrág m -(e)s, -träge;

пакт аб ненапа́дзе дып., паліт. Níchangriffspakt m;

не звя́заны з па́ктам níchtpaktgebunden

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

пакт

(лац. pactum = дагавор)

міжнародны дагавор, пагадненне.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Пакт 1 ’міжнародны дагавор, пагадненне, які мае звычайна вялікае палітычнае значэнне’ (ТСБМ). З рус. пакт ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 83), дзе праз еўрапейскія мовы (параўн. ням. Pakt) з лац. pactum ’дагавор’.

Пакт 2 ’арэндны гандаль малочнай гаспадаркай’ (Мядзв.), ’малочная гаспадарка’ (Яруш.), ’малачарня’ (Сл. ПЗБ), пакта́р ’арандатар памешчыцкай скаціны для гандлю малочнымі прадуктамі’ (Шн. 2). З ням. Pacht, Pächter ’тс’ праз польскае пасрэдніцтва (гл. Шн. 2, 288). Ням. з лац. pactum (гл. пакт 1) (Брукнер, 391).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)