пако́йнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пако́йнік |
пако́йнікі |
| Р. |
пако́йніка |
пако́йнікаў |
| Д. |
пако́йніку |
пако́йнікам |
| В. |
пако́йніка |
пако́йнікаў |
| Т. |
пако́йнікам |
пако́йнікамі |
| М. |
пако́йніку |
пако́йніках |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пако́йнік, ‑а, м.
Тое, што і нябожчык.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Пако́йнік ’нябошчык’ (ТСБМ, Бяльк., Сцяшк. МГ). Рус. поко́йник, укр. покі́йнік, серб.-харв. по̀којнӣк, славен. pokojnik ’тс’. Суфіксальнае вытворнае ад пако́йны ’нябошчык’ < пакой 1.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)