паказа́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. паказа́нне паказа́нні
Р. паказа́ння паказа́нняў
Д. паказа́нню паказа́нням
В. паказа́нне паказа́нні
Т. паказа́ннем паказа́ннямі
М. паказа́нні паказа́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паказа́нне, -я, звычайна мн. -і, -яў, н.

1. Адказ на допыце.

П. падсуднага.

2. Велічыня чаго-н., якая паказваецца вымяральным прыборам.

П. лічыльніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паказа́нне ср., в разн. знач. показа́ние;

п. прыбо́ра — показа́ние прибо́ра;

судо́выя паказа́нні — суде́бные показа́ния

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паказа́нне, ‑я, н.

1. Звесткі, якія даюцца на допытах, адказы на допытах. Паказанні сведак. □ На следстве.. [Бранавіцкі] мог даць паказанні, якія выкрываюць усю арганізацыю. Чарнышэвіч.

2. Даныя вымяральных прыбораў аб тэмпературы, ціску і пад. [Павел] увайшоў у люк карабля, механічна.. праверыў паказанні прыбораў, апусціўся ў рубцы на сваё крэсла. Шыцік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паказа́нне н

1. (прылады) Ángabe f -, -n; Ánzeige f -, -n, Ánzeigewert m -(e)s, -e;

2. мед Indikatión f -, -en, Héilanzeige f -, -n;

3. (у судзе і пад.) Áussage f -, -n;

паказа́нн све́дкі Zéugenaussage f;

паказа́нні бако́ў Áussagen der Partéien;

дава́ць паказа́нні áussagen vt, éine Áussage máchen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

indication [ˌɪndɪˈkeɪʃn] n. све́дчанне, знак; паказа́нне

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

проціпаказа́нне, -я, мн. -і, -яў, н. (спец.).

1. Паказанне, якое пярэчыць паказанню другога.

2. Прымета, якая паказвае на шкоднасць прымянення якога-н. лякарства, лячэння.

Проціпаказанні супраць антыбіётыкаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

проціпаказа́нне, ‑я, н.

1. Асобная прыкмета або абставіны, якія паказваюць на немагчымасць або шкоднасць ужывання, прымянення чаго‑н.

2. Чыё‑н. паказанне, якое пярэчыць паказанню другога.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

супрацьпаказа́нне, -я, мн. -і, -яў, н. (спец.).

1. Спецыяльная заўвага, якая ўказвае на шкоднасць або немагчымасць ужывання, прымянення чаго-н., якога-н. лякарства, лячэння і інш.

С. да прымянення антыбіётыкаў.

2. Паказанне, якое супярэчыць іншаму паказанню.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

афідэ́віт

(англ. affidavit)

пісьмовае паказанне пад прысягай у англасаксонскім праве.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)