пазаві́к
назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
пазаві́к |
пазавікі́ |
| Р. |
пазавіка́ |
пазавіко́ў |
| Д. |
пазавіку́ |
пазавіка́м |
| В. |
пазаві́к |
пазавікі́ |
| Т. |
пазавіко́м |
пазавіка́мі |
| М. |
пазавіку́ |
пазавіка́х |
Крыніцы:
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
пазаві́к, ‑а, м.
Інструмент у выглядзе долата, якім робяць пазы.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пазни́к
1. плотн. пазаві́к, -ка́ м.;
2. бот. жаўтакру́г, -гу м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)