паду́чка

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. паду́чка
Р. паду́чкі
Д. паду́чцы
В. паду́чку
Т. паду́чкай
паду́чкаю
М. паду́чцы

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

паду́чка мед., разг. паду́чая

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

паду́чка, ‑і, ДМ ‑чцы, ж.

Разм. Падучая хвароба; эпілепсія. Хварэць падучкай.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

паду́чка ж мед разм Fállsucht f -, Epilepsíe f -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

epilepsy

[ˈepɪlepsi]

n.

эпіле́псія, паду́чка f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

паду́чая сущ., разг. (о болезни) паду́чка, -кі ж., мн. нет;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

Fállsucht

f - мед. паду́чка, эпіле́псія

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Паду́чая (хвароба), паду́чка ’эпілепсія’. Рус. паду́чая (болезнь), паду́чка, польск. padaczka, чэш. padoucí nemoc, padoucnice, славац. padúcnica, серб.-харв. па̏давица і г. д. Да падаць (Фасмер, 3, 184; Махэк, 425); параўн. таксама ням. fallende Sucht ’эпілепсія’ < fallen ’падаць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

padaczka

ж. падучка; эпілепсія; падучая хвароба

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Пада́чка ’эпілепсія’ (Сл. ПЗБ), па́даная балезнь ’тс’ (Жыв. сл., мядз.). Гл. падучка.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)