падзе́льны

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. падзе́льны падзе́льная падзе́льнае падзе́льныя
Р. падзе́льнага падзе́льнай
падзе́льнае		 падзе́льнага падзе́льных
Д. падзе́льнаму падзе́льнай падзе́льнаму падзе́льным
В. падзе́льны (неадуш.)
падзе́льнага (адуш.)		 падзе́льную падзе́льнае падзе́льныя (неадуш.)
падзе́льных (адуш.)
Т. падзе́льным падзе́льнай
падзе́льнаю		 падзе́льным падзе́льнымі
М. падзе́льным падзе́льнай падзе́льным падзе́льных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

падзе́льны дели́мый

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

падзе́льны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і дзялільны (у 1 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

падзе́льны getéilt

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Падзельны матэрыял 1/554, 555; 8/5—6; 9/621; 11/525

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

раздели́мый падзе́льны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

divisible

[dɪˈvɪzəbəl]

adj.

падзе́льны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

trénnbar

a аддзяля́льны, падзе́льны

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

rozdzielny

раздзельны; падзельны

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

дели́мый

1. прич. які́ (што) дзе́ліцца;

2. прил. падзе́льны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)