Павучанні 7/592

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

павуча́нне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. павуча́нне павуча́нні
Р. павуча́ння павуча́нняў
Д. павуча́нню павуча́нням
В. павуча́нне павуча́нні
Т. павуча́ннем павуча́ннямі
М. павуча́нні павуча́ннях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

павуча́ць, -а́ю, -а́еш, -а́е; незак., каго-што і чаму.

Даваць павучанні каму-н., настаўляць.

П. маладых.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

пустасло́ўны, ‑ая, ‑ае.

Які з’яўляецца пустаслоўем, змяшчае ў сабе пустаслоўе. Пустаслоўныя павучанні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

рэзанёрскі, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да рэзанёра, уласцівы яму. Рэзанёрскія павучанні.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мальбоны ’лаянка’ (Юрч.). Скажоная форма слова мале́бны. Параўн. рус. цвяр. моле́бны служить ’сварыцца’. Перанос значэння: ’павучанні’ > ’лаянка’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

патэры́к, ‑а, м.

Спец. Кніга, якая змяшчае жыція і павучанні так званых «святых айцоў» (манахаў якога‑н. манастыра). Кіева-Пячэрскі патэрык.

[Грэч. Paterikón ад patēr — бацька.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

про́лаг

(гр. prologos)

царкоўная кніга, якая змяшчае жыція святых, павучанні, размешчаныя па днях года.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

пацяры́к

(гр. Paterikon, ад pater = бацька)

кніга, якая змяшчае жыція святых і павучанні рэлігійнага зместу.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

павуча́нне, ‑я, н.

1. Дзеянне паводле знач. дзеясл. павучаць.

2. Парада, настаўленне. Асабліва безуважным быў Грышка да дзедавых павучанняў, калі недзе яго чакалі сябры... Паслядовіч. — Другі раз, перш чым сказаць што, падумай, — папярэдзіў [Валодзю] Паўлік, які любіў чытаць хлопцам павучанні. Рунец.

3. Пропаведзь, прамова, якія ўтрымліваюць павучальныя парады. Сказаць павучанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)