ніо́бій

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. ніо́бій
Р. ніо́бію
Д. ніо́бію
В. ніо́бій
Т. ніо́біем
М. ніо́біі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ніо́бій, -бію м., хим. нио́бий

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ніо́бій, ‑ю, м.

Пластычны тугаплаўкі метал шаравата-белага колеру, які належыць да рэдкіх элементаў; ужываецца ў ракетабудаванні, авіяцыйнай і касмічнай тэхніцы, радыётэхніцы і інш.

[Лац. niomium.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ніобій 5/286; 7/519; 8/415 (табл.), 447; 10/228

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

ніобій

т. 11, с. 349

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

ніо́бій

(н.-лац. niobium, ад гр. Niobe = імя дачкі міфічнага цара Тантала)

хімічны элемент, светла-шэры метал; выкарыстоўваецца ў ракетабудаванні, авіяцыйнай і касмічнай тэхніцы, радыёэлектроніцы.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

нио́бий хим. ніо́бій, -бію м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ніо́біевы, ‑ая, ‑ае.

Які мае адносіны да ніобію. // Які мае ў сабе ніобій. Ніобіевыя руды.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Niób, Nióbium

n хім. -s ніо́бій

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

ніаба́ты

(ад ніобій)

солі ніобіевых кіслот; выкарыстоўваюцца для атрымання ніобію, танталу і іншых рэдкіх элементаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)