нязло́сны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. нязло́сны нязло́сная нязло́снае нязло́сныя
Р. нязло́снага нязло́снай
нязло́снае		 нязло́снага нязло́сных
Д. нязло́снаму нязло́снай нязло́снаму нязло́сным
В. нязло́сны (неадуш.)
нязло́снага (адуш.)		 нязло́сную нязло́снае нязло́сныя (неадуш.)
нязло́сных (адуш.)
Т. нязло́сным нязло́снай
нязло́снаю		 нязло́сным нязло́снымі
М. нязло́сным нязло́снай нязло́сным нязло́сных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

нязло́сны беззло́бный, незло́й, незло́би́вый, незло́бный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нязло́сны, ‑ая, ‑ае.

Не схільны да злосці; добры. Нязлосны чалавек. // Які не выражае злосці. Нязлосная іронія. □ Голас у жанчыны абыякавы, нязлосны — відаць, прызвычаілася да позніх наведвальнікаў. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

нязло́сны gútherzig, gut(mütig); sánftmütig

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

беззло́бный незласлі́вы, нязло́сны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

рахма́ны, -ая, -ае.

1. Які не баіцца чалавека; спакойны, нязлосны (пра жывёлін, птушак).

2. Памяркоўны ў адносінах да іншых; згаворлівы; дабрадушны, лагодны.

Чалавек ён р.

|| наз. рахма́насць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

placable

[ˈpleɪkəbəl]

adj.

нязло́сны, незлапо́мны; лаго́дны, рахма́ны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

good-natured

[,gʊdˈneɪtʃərd]

adj.

до́брага хара́ктару; прые́мны; лаго́дны; нязло́сны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Рахма́ны ’спакойны, нязлосны (пра звяроў, жывёл)’, ’памяркоўны, згаворлівы, дабрадушны, лагодны, ласкавы (пра чалавека)’ (ТСБМ, Нас., Касп., Шат., Растарг., Бяльк., Сл. ПЗБ, ТС), ’ціхі, сумленны’ (Ян.), рохма́ны ’вялы, хваравіты’ (Мат. Гом.), ст.-бел. рахманый, рохманый ’тс’. Параўн. укр. рахма́нний ’смірны, ціхі’, рус. рахманный ’ціхі, смірны; дзівакаваты; лянівы; вясёлы’, польск. rochmanny ’пра ручнога звера ў параўнанні з дзікім’ (з усходнеславянскіх моў, Брукнер, 459). Хутчэй за ўсё з гебр. rah̥ămānî ’спачувальны, літасцівы’ (Пятровіч, PC, 2005, 103), ці тат. праз тур. rachman ’лагодны’ < араб. rahmān ’тс’ (Булыка, Лекс. запазыч., 196). Пра іншыя шляхі і крыніцу запазычання гл. Фасмер, 3, 450; Жураўлёў, Язык и миф, 451–452.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

скі́снуць, ‑ну, ‑неш, ‑не; зак.

1. Зрабіцца кіслым; пракіснуць. Крупеня скісла. // Зрабіцца кіслым (пра малако). — Каня, нябось, не даў, мы на воліку возім, і ў нас малако ні разу не скісла. Шамякін.

2. перан. Разм. Страціць бадзёрасць, упэўненасць, стаць вялым, сумным. [Гэля:] — Што з табою, Адачка? Неяк ты адразу скісла. Пальчэўскі. [Дымар:] — Ды я спакойны, грамадзянін следчы. Я ўжо спакойны, — раптам скіс, згорбіўся арыштаваны, нахіліўся, кранаючыся кепкай падлогі. Шамякін.

•••

Каб (бадай) ты скіс (скісла) — ужываецца як нязлосны праклён. — Андрэй! А бадай-жа ты скіс! — радасна выгукнуў Янка. Колас. — Ах, каб ты скіс! — засмяялася гаспадыня і звярнулася да Карніцкага. Паслядовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)