нявучаны - Пошук

няву́чаны

прыметнік, адносны

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	няву́чаны	няву́чаная	няву́чанае	няву́чаныя
Р.	няву́чанага	няву́чанай няву́чанае	няву́чанага	няву́чаных
Д.	няву́чанаму	няву́чанай	няву́чанаму	няву́чаным
В.	няву́чаны (неадуш.) няву́чанага (адуш.)	няву́чаную	няву́чанае	няву́чаныя (неадуш.) няву́чаных (адуш.)
Т.	няву́чаным	няву́чанай няву́чанаю	няву́чаным	няву́чанымі
М.	няву́чаным	няву́чанай	няву́чаным	няву́чаных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

няву́чаны

дзеепрыметнік, залежны стан, прошлы час, закончанае трыванне

	адз.			мн.
	м.	ж.	н.	-
Н.	няву́чаны	няву́чаная	няву́чанае	няву́чаныя
Р.	няву́чанага	няву́чанай няву́чанае	няву́чанага	няву́чаных
Д.	няву́чанаму	няву́чанай	няву́чанаму	няву́чаным
В.	няву́чаны (неадуш.) няву́чанага (адуш.)	няву́чаную	няву́чанае	няву́чаныя (неадуш.) няву́чаных (адуш.)
Т.	няву́чаным	няву́чанай няву́чанаю	няву́чаным	няву́чанымі
М.	няву́чаным	няву́чанай	няву́чаным	няву́чаных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

няву́чаны неучёный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

uneducated [ʌnˈedʒukeɪtɪd] adj. неадукава́ны, няву́чаны;

uneducated speech малапісьме́нная мо́ва;

an uneducated person не́вук

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Не́вук ’неаб’езджаны конь’ (лельч., Жыв. сл.; ТС), ’неадукаваны, недасведчаны чалавек’ (Некр. і Байк., БРС, ТСБМ, Бяльк.), ’гультай, хто не хоча вучыцца’ (Растарг.), не́ук ’гультай; непрывучаны да вупражы (пра каня і пад.)’ (Нас.), ’малады бык ад 2 да 3 год’ (Гарб.), укр. не́ук ’неадукаваны чалавек; неаб’езджаны конь’, рус. не́ук ’тс’, ст.-рус. неукъ ’тс’, польск. nieuk ’тс’, славен. neuk ’нявучаны; нявопытны’, серб.-харв. нѐук ’неадукаваны; непрывучаны (пра жывёлу)’, балг. неу̀к ’неадукаваны; нявучаны’, макед. неук ’нявучаны’. Да вучыць, параўн. на‑вука (Фасмер, 3, 69), той жа корань у смал. безук ’добры цясляр’ (без‑ук, ад прасл. *uk‑ ’вучыцца, навука’), якое Краўчук (БЛ, 5, 1974, 64) тлумачыць як ’той, хто (добра працуе, добры цясляр) без навукі’ (мае прыродны дар), самавук і пад.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Verbum