но́канне

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. но́канне
Р. но́кання
Д. но́канню
В. но́канне
Т. но́каннем
М. но́канні

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

но́канне ср., разг. понука́ние

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

но́канне, ‑я, н.

Разм. Дзеянне паводле знач. дзеясл. нокаць, а таксама гукі гэтага дзеяння.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

но́каць, -аю, -аеш, -ае; незак., на каго і без дап. (разм.).

Паганяючы крыкам «но», прымушаць ісці хутчэй.

|| аднакр. но́кнуць, -ну, -неш, -не; -ні.

|| наз. но́канне, -я, н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)