недаказа́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. недакажу́ недака́жам
2-я ас. недака́жаш недака́жаце
3-я ас. недака́жа недака́жуць
Прошлы час
м. недаказа́ў недаказа́лі
ж. недаказа́ла
н. недаказа́ла
Дзеепрыслоўе
прош. час недаказа́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

недаказа́ць сов. недосказа́ть, недоговори́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недаказа́ць, ‑кажу, ‑кажаш, ‑кажа; зак., што і чаго.

Выказаць не да канца, недагаварыць. Ніна падсунулася бліжэй да машыны, крутнула ручку, і тое, што недаказала яна, рашучаю скорагаворкаю дагаварыла за яе машына. Палтаран.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недаказа́ць nicht álles ságen, téilweise verhéimlichen

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

недосказа́ть сов. недаказа́ць, недагавары́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недака́зваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да недаказаць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

недоговори́ть сов. недагавары́ць; недаказа́ць; см. недогова́ривать.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

недака́заны, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад недаказаць.

2. у знач. прым. Не выказаны да канца, поўнасцю; недагавораны. Недаказаныя словы.

3. у знач. прым. Не пацверджаны грунтоўнымі доказамі. Недаказанае абвінавачанне.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)