не́гр

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. не́гр не́гры
Р. не́гра не́граў
Д. не́гру не́грам
В. не́гра не́граў
Т. не́грам не́грамі
М. не́гру не́грах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

негр м. негр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

негр негр, род. не́гра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

негр,

гл. нетры.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

негр м Néger m -s, - (адмоўна); Schwárze (sub) m -n, -n; гл тс мурын

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Негр (БРС, ТСБМ), нэ́гар (побач з му́рын, Некр. і Байк.), укр. негр, рус. негр. Ст.-бел. нигръ (з 1598 г.) са ст.-польск. niger, вядомага з XVI ст., куды трапіла з сярэдневяковага лат. niger ’чорны’ (Булыка, Лекс. запазыч., 126), параўн. таксама ст.-бел. нигритъ ’тс’ з той жа крыніцы (там жа). Сучасная форма, відаць, паўторнае запазычанне з рус. негр, што з франц. nègre (< лац. niger), параўн. Фасмер, 3, 57.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

му́рын, ‑а, м.

Уст. Негр, арап.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

не́гры, -аў, адз. негр, -а, м.

Людзі, якія належаць да негроіднай расы.

|| ж. негрыця́нка, -і, ДМ -нцы, мн. -і, -нак.

|| прым. негрыця́нскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Negro [ˈni:grəʊ] n. (pl. Negroes) dated, offensive негр; негрыця́нка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Murzyn

негр; мурын

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)