Павінае вока малое начное (матыль) 7/80—81 (укл.)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

начны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. начны́ начна́я начно́е начны́я
Р. начно́га начно́й
начно́е		 начно́га начны́х
Д. начно́му начно́й начно́му начны́м
В. начны́ (неадуш.)
начно́га (адуш.)		 начну́ю начно́е начны́я (неадуш.)
начны́х (адуш.)
Т. начны́м начно́й
начно́ю		 начны́м начны́мі
М. начны́м начно́й начны́м начны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

ша́баш, -у, м.

У сярэдневяковых павер’ях: начное зборышча і разгул ведзьмаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

nightlife [ˈnaɪtlaɪf] n. начно́е жыццё (горада)

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

bedwetting [ˈbedwetɪŋ] n. med. начно́е не трыма́нне мачы́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

абсы́пацца, 1 і 2 ас. не ўжыв., -плецца; зак.

1. Абваліцца, разваліцца, сыплючыся; апасці.

Лісце даўно абсыпалася з дрэў.

Склеп абсыпаўся.

2. Пакрыцца мноствам чаго-н.

Начное неба абсыпалася зорамі.

|| незак. абсыпа́цца, -а́ецца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Ры́льнік ’судна (начное)’ (ветк. Мат. Гом.). Ад ры́ла (гл.), паколькі начынне мае ры́ла ’носік’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

nightlong​1 [ˌnaɪtˈlɒŋ] adj. які́ працягваецца/до́ўжыцца/не спыня́ецца ўсю ноч;

a nightlong vigil начно́е няспа́нне, дзяжу́рства

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

А́ЛЬБА

(правансальскае alba літар. світанне),

жанр сярэдневяковай куртуазнай лірыкі; ранішняя песня пра тайнае начное любоўнае спатканне. Склалася ў трубадураў. Формаю пераважна страфічна аформлены дыялог. Параўн. «серэна» — «вячэрняя песня» — запрашэнне на спатканне (гл. Серэнада).

т. 1, с. 271

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

свяці́ла, -а, мн. -ы, -аў, н.

1. ДМ -е. Нябеснае цела, якое выпраменьвае святло ў касмічную прастору або свеціць адбітым святлом.

Дзённае с. (Сонца). Начное с. (Месяц).

2. ДМ -у; чаго або якое; перан. Выдатны чалавек, які набыў шырокую вядомасць у пэўнай сферы дзейнасці і праславіў навуку і культуру сваім талентам (высок.).

С. навукі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)