натава́ць

дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Цяперашні час
адз. мн.
1-я ас. нату́ю нату́ем
2-я ас. нату́еш нату́еце
3-я ас. нату́е нату́юць
Прошлы час
м. натава́ў натава́лі
ж. натава́ла
н. натава́ла
Загадны лад
2-я ас. нату́й нату́йце
Дзеепрыслоўе
цяп. час нату́ючы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

натава́ць несов. запи́сывать, отмеча́ть; брать на заме́тку

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

натава́ць, ‑тую, ‑туеш, ‑туе; незак., што.

Запісваць, браць на заметку. Натаваць выступленне прамоўцы ў блакнот.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

натава́ць áufschreiben* vt, áufzeichnen vt; sich (D) etw. ánmerken; Notízen máchen; sich (D) etw. notíeren

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

натава́цца, ‑туецца; незак.

Зал. да натаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

áufschreiben

* vt запі́сваць, натава́ць; выпі́сваць

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

Но́та ’нота, гук’ (Яруш., ТСБМ), ’голас’ (Сл. ПЗБ), ст.-бел. нота ’нота, гук’ (1580). Даўняе запазычанне праз ст.-польск. nota (XVI ст.) з лац. nōta ’знак’ (Булыка, Лекс. запазыч., 166) або непасрэдна з с.-лац. nota ’нотны знак’, параўн. натаваць ’памячаць, адзначаць’, нататка ’заметка’ і пад. (ад лац. notare ’адзначаць, запісваць’).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)