насты́рны, -ая, -ае (разм.).

Упарты ў дасягненні чаго-н., вельмі настойлівы.

Н. хлопец.

|| наз. насты́рнасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

насты́рны

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. насты́рны насты́рная насты́рнае насты́рныя
Р. насты́рнага насты́рнай
насты́рнае		 насты́рнага насты́рных
Д. насты́рнаму насты́рнай насты́рнаму насты́рным
В. насты́рны (неадуш.)
насты́рнага (адуш.)		 насты́рную насты́рнае насты́рныя (неадуш.)
насты́рных (адуш.)
Т. насты́рным насты́рнай
насты́рнаю		 насты́рным насты́рнымі
М. насты́рным насты́рнай насты́рным насты́рных

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

насты́рны разг. напо́ристый, насто́йчивый, насты́рный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

насты́рны, ‑ая, ‑ае.

Разм. Настойлівы, напорысты, упарты ў дасягненні чаго‑н. Адзін настырны карэспандэнт усё дапытваўся, у чым сакрэт поспеху яго, Альбіна Іванавіча, работы. Даніленка. На Прывакзальнай плошчы зачыняліся магазіны, але пад дзвярыма стаялі запозненыя і настырныя пакупнікі і прасіліся нешта купіць. Адамчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насты́рны разм. áufdringlich; enérgisch, behárrlich, hártnäckig; éigensinnig (упарты)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Насты́рны ’ўпарты, настойлівы’ (ТСБМ, Сцяшк.), ’упарты, задзірысты’ (ТС), nastyrniony ’тс’ (Пятк. 2), сюды ж настыра́цца ’псаваць адносіны, задзірацца’ (ТС, Жд. 2), nastyrniàcsa ’задзірацца’ (Пятк. 2), насты́рыцца ’завесціся, пасварыцца’ (ТС), параўн. укр. насти́рний ’надаедлівы’, рус. насты́рный ’назойлівы, нахабны’, славен. nástoren ’упарты, надаедлівы, злы’. Відаць, звязана чаргаваннем галосных таксама з балг. дыял. наста́рам са, насто́ра са ’падбухторваць, паклёпнічаць, псаваць адносіны’, серб.-харв. nastoriti ’адчуваць агіду’, якія разам з серб.-харв. nástor ’нянавісць, злосць’, славен. nástor ’упартасць, варожасць’ узводзяць да *na‑sъ‑tor‑ ад прасл. *terti, *tьrǫ, гл. церці (Варбат, Слав. языкозн., 1973, 98; Морфонологические и словообр. аспекты реконстр. и этимологизации праслав. лексики. АДД. М., 1980, 14); адносна чаргавання галосных параўн. це́рціся і ты́рыцца ’ацірацца’ (Нас.). Сюды ж, відаць, і рус. сты́рить ’дражніць; сварыцца; спрачацца, упарціцца і інш.’, паводле Фасмера (3, 789), няяснага паходжання, якое, аднак, чаргаваннем галосных можа быць звязана з паўднёваславянскімі формамі і польск. storzyć ’хваліцца, ганарыцца, задавацца’ (Брукнер, 517, да *stor‑, *ster‑, параўн. старана́, распасце́рці).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

насты́рный прост. насты́рны.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

usilny

настойлівы, настырны, напорысты

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

насты́рлівы, ‑ая, ‑ае.

Разм. Тое, што і настырны. — Калі маё пытанне не будзе настырлівым і недалікатным, ці не скажаце вы, якая мэта вашага падарожжа? Дубоўка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

dogged

[ˈdɔgɪd]

adj.

упа́рты; насты́рлівы, насты́рны

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)