насту́пнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. насту́пнік насту́пнікі
Р. насту́пніка насту́пнікаў
Д. насту́пніку насту́пнікам
В. насту́пніка насту́пнікаў
Т. насту́пнікам насту́пнікамі
М. насту́пніку насту́пніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

насту́пнік м., уст. прее́мник, насле́дник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

насту́пнік, ‑а, м.

Разм.

1. Прадаўжальнік дзейнасці каго‑н.; пераемнік. Мы сагрэем планету Сваімі рукамі, Каб наступнікам нашым Паднесці, як дар. Макаль.

2. Той, хто заняў месца або пасаду свайго папярэдніка. Тры дні вадзіў Кастусь Серада новага старшыню па палетках «Чырвонай Нівы», перадаючы іх свайму наступніку. Шахавец.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

насту́пнік м. Náchfolger m -s, -; Érbe m -n, -n

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

насту́пніца, ‑ы, ж.

Разм. Жан. да наступнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

successor [səkˈsesə] n. спа́дчыннік, спадкае́мец; спадкае́мніца; перае́мнік; насту́пнік (у справе);

appoint a worthy successor назна́чыць дасто́йнага перае́мніка

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

калі́ф

(ар. chalifa = спадчыннік, наступнік)

тое, што і халіф.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

successor

[səkˈsesər]

n.

насту́пнік -а m., насту́пніца f.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

Насле́днік ’хорт, паляўнічы сабака, які ідзе па следу’ (Гарб.), ’прадаўжальнік, паслядоўнік’: Mikałaj czudatworac, boży naślednik (Пятк. 2, 144). Першае слова — самастойнае ўтварэнне ад спалучэння на след (натрапіць, стаць), параўн. насле́дзіць ’вызначыць па слядах’ (Нас.), наследзі́ць ’высачыць’ (ТС), другое — хутчэй за ўсё запазычанне са ст.-слав. наслѣдьникъ ’паслядоўнік, наступнік’, параўн. рус. насле́дник ’паслядоўнік; наступнік; спадкаемца’ (з ц.-слав.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

inheritor

[ɪnˈherətər]

n.

спадкае́мца -ы m., насту́пнік -а m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)