насаро́гаў
прыметнік, прыналежны
|
адз. |
мн. |
| м. |
ж. |
н. |
- |
| Н. |
насаро́гаў |
насаро́гава |
насаро́гава |
насаро́гавы |
| Р. |
насаро́гавага |
насаро́гавай
насаро́гавае |
насаро́гавага |
насаро́гавых |
| Д. |
насаро́гаваму |
насаро́гавай |
насаро́гаваму |
насаро́гавым |
| В. |
насаро́гаў (неадуш.)
насаро́гавага (адуш.) |
насаро́гаву |
насаро́гава |
насаро́гавы (неадуш.)
насаро́гавых (адуш.) |
| Т. |
насаро́гавым |
насаро́гавай
насаро́гаваю |
насаро́гавым |
насаро́гавымі |
| М. |
насаро́гавым |
насаро́гавай |
насаро́гавым |
насаро́гавых |
Крыніцы:
piskunou2012,
prym2009,
sbm2012,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
насаро́гаў, ‑ава.
Які належыць насарогу. Насарогава галава.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
насаро́г
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
насаро́г |
насаро́гі |
| Р. |
насаро́га |
насаро́гаў |
| Д. |
насаро́гу |
насаро́гам |
| В. |
насаро́га |
насаро́гаў |
| Т. |
насаро́гам |
насаро́гамі |
| М. |
насаро́гу |
насаро́гах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
носоро́говый, носоро́жий насаро́гавы, насаро́гаў.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)
АТЭ́Р
(Aterian),
археалагічная культура сярэдняга палеаліту ў Паўн. Афрыцы (каля 30—19 тыс. г. назад). Назва ад стаянкі каля г. Бір-эль-Атэр (Алжыр). Сярод помнікаў — гроты і стаянкі на адкрытай мясцовасці. Насельніцтва займалася паляваннем на насарогаў, газеляў, сланоў і інш. Найб. характэрныя прылады — крамянёвыя тронкавыя і лістападобныя наканечнікі стрэл з двухбаковай апрацоўкай. Некат. прылады (бакавыя скрабкі, адшчэпы) нагадваюць мусцьерскія.
т. 2, с. 81
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
БАРО́ (Barrault) Жан Луі
(8.9.1910, Ле-Везінэ, дэп. Івелін, Францыя — 22.1.1994),
французскі акцёр і рэжысёр. Вучыўся на курсах жывапісу ў Луўрскай школе (Парыж). З 1931 у драм. т-ры «Атэлье», адначасова вывучаў мастацтва пантамімы. Працаваў у т-ры «Камеды Франсэз» (1940—46). Разам з жонкай актрысай М.Рэно стварыў сваю трупу (1946), з якой паставіў «Гамлета» У.Шэкспіра, «Працэс» Ф.Кафкі, «Вішнёвы сад» А.Чэхава (і выканаў ролю Трафімава). У 1959—68 узначальваў «Тэатр дэ Франс» (Парыж), дзе паставіў «Насарогаў» Э.Іанеска, «Маленькую пані Мальер» Ж.Ануя і інш. З 1935 здымаўся ў кіно («Дзеці райка», «Вялікае каханне Бетховена», «Фантастычная сімфонія», «Завяшчанне доктара Кардэлье»). Развіваў традыцыі мастацтва пантамімы. Аўтар успамінаў «Роздум пра тэатр» (1949).
т. 2, с. 311
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)