нарумя́ніць гл. румяніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нарумя́ніць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. нарумя́ню нарумя́нім
2-я ас. нарумя́ніш нарумя́ніце
3-я ас. нарумя́ніць нарумя́няць
Прошлы час
м. нарумя́ніў нарумя́нілі
ж. нарумя́ніла
н. нарумя́ніла
Загадны лад
2-я ас. нарумя́нь нарумя́ньце
Дзеепрыслоўе
прош. час нарумя́ніўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

нарумя́ніць сов. нарумя́нить

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нарумя́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., каго-што.

Нацерці, пакрыць твар румянамі. Нарумяніць шчокі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

румя́ніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены; незак.

1. каго-што. Фарбаваць румянамі.

Р. сабе твар.

2. (1 і 2 ас. не ўжыв.). Пакрываць румянцам.

Мароз румяніць шчокі.

Зара румяніць неба.

|| зак. нарумя́ніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены (да 1 знач.) і зарумя́ніць, -ню, -ніш, -ніць; -нены (да 2 знач.).

|| звар. румя́ніцца, -нюся, -нішся, -ніцца (да 1 знач.); зак. нарумя́ніцца, -нюся, -нішся, -ніцца.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

нарумя́нить сов. нарумя́ніць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нарумя́ньваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да нарумяніць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

парумя́ніць, ‑ню, ‑ніш, ‑ніць; зак., каго-што.

1. Злёгку нарумяніць, зрабіць румяным.

2. і без дап. Румяніць некаторы час.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

намаглява́ць

‘напрасаваць бялізны; прыцерці, нарумяніць твар’

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. намаглю́ю намаглю́ем
2-я ас. намаглю́еш намаглю́еце
3-я ас. намаглю́е намаглю́юць
Прошлы час
м. намаглява́ў намаглява́лі
ж. намаглява́ла
н. намаглява́ла
Загадны лад
2-я ас. намаглю́й намаглю́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час намаглява́ўшы

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Размаглява́ць (размаглева́ць) ’нарумяніць’, ’намасліць’ (Нас.), ’размаляваць, упрыгожыць’ (Шпіл.), размагліва́ць ’размаляваць, нафарбаваць’ (Бяльк.), размаглева́цца ’прыгожа апранацца, румяніцца’ (Нас.), размаглёванный ’нарумянены’ (Нас.), укр. маґлюва́ти ’дрэнна маляваць’, ст.-польск. maglować ’разгладжваць валасы, скуру’ (XVI–XVII ст.). Лучыц-Федарэц збліжае з ма́гель ’прылада, якой качаюць бялізну’, маглява́ць ’качаць бялізну’, гл. ЭСБМ, 6, 150, 152. Няпэўна. Па іншай версіі, якая падаецца больш верагоднай, лексема ўзнікла ў выніку збліжэння малява́ць (гл.) з фанетычна блізкім маглява́ць ’качаць бялізну’ (ЕСУМ, 3, 354).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)