наро́д, -а і -у, мн. -ы, -аў, м.
1. -а. Усё насельніцтва пэўнай дзяржавы, жыхары краіны.
Н.
Беларусі.
2. -а. Працоўная маса насельніцтва той ці іншай краіны.
Працоўны н.
Выхадцы з народа.
3. -а. Розныя формы гістарычных супольнасцей (племя, народнасць, нацыя).
Беларускі н.
4. -у, толькі адз. Людзі.
На мітынг прыйшло многа народу.
|| прым. наро́дны, -ая, -ае.
Народная творчасць.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (пад рэд. І. Л. Капылова, 2022, актуальны правапіс)
наро́д наро́д, род. наро́ду и наро́да м.;
трудово́й наро́д працо́ўны наро́д;
го́лос наро́да го́лас наро́да;
наро́ды ми́ра наро́ды све́ту;
мно́го наро́ду мно́га наро́ду.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
наро́д м.
1. (род. наро́да) (нация, население страны) наро́д;
2. (род. наро́ду) (группа людей) наро́д;
працо́ўны н. — трудово́й наро́д;
по́дзвіг белару́скага наро́да — по́двиг белору́сского наро́да;
мно́га ~ду — мно́го наро́ду;
◊ хаджэ́нне ў н. — хожде́ние в наро́д
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
наро́д, ‑а і ‑у, М ‑дзе, м.
1. ‑а. Насельніцтва якой‑н. краіны, дзяржавы. Народ Савецкай краіны. □ І сэрцы, і воля, І думы народа Злучыліся ў плыні адной, Як хвалі патокаў, Як шумныя воды, Дзе сонца гуляе вясной. Колас. Іду з маім народам я, Вядзе мяне дарога проста. Краіна родная мая, — Вялікія тваім мы ростам. Бялевіч.
2. ‑а. Нацыя, нацыянальнасць, народнасць. Непарушны саюз народаў. Братняя дружба народаў. □ Нямецкі народ, да цябе маё слова — Вайне сваё «не» ты скажы. Бачыла.
3. ‑а; толькі адз. Асноўная, працоўная маса насельніцтва. Працоўны народ. □ Ідзе народ сярпа, касы, станка і молата. Таўлай. // У гістарычным матэрыялізме — сацыяльная супольнасць, якая ўключае ў сябе тыя слаі і класы, якія здольны ўдзельнічаць у вырашэнні задач прагрэсіўнага развіцця грамадства.
4. ‑у; толькі адз. Людзі. Сабралася шмат народу. □ Народ з пакункамі валіў з вакзала. Чорны. Народу ў клубе ўсё прыбывала. Шахавец. // Разм. Пра групу людзей, якія маюць нейкія агульныя, аднолькавыя рысы. Хлапчукі — народ спрытны. □ [Тата:] — Тут, у школе, народ вучоны, займаецца сур’ёзнай справай. Брыль. Бацькі — нецярплівы народ! Грамовіч.
•••
Савецкі народ — новая сацыяльная і інтэрнацыянальная супольнасць людзей, якая ўзнікла ў СССР за гады сацыялістычнай будаўніцтва.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
наро́д м
1. Volk n -es, Völker;
2. разм (людзі) Léute pl, Ménsehen pl;
шмат наро́ду víele Ménschen, víele Léute
Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)
Наро́д ’народ, людзі, нацыя’ (Яруш., Бяльк., ТСБМ, Сл. ПЗБ), укр. народ, рус. народ, польск. naród, чэш., славац. naród, в.-, н.-луж. naród, славен. naród, серб.-харв. на́род, балг. наро́д, макед. народ. Прасл. *narodъ, аддзеяслоўны назоўнік (< *na‑roditi) першапачаткова з шырокім спектрам значэнняў, параўн. ст.-слав. народъ ’нараджэнне, паходжанне, парода’, а таксама ’народжаныя, нашчадкі, род’: народъ людии, народъ оученикъ, ст.-бел. народоу людско (XVI ст.), што магло адносіцца і да іншых жывых істот, параўн. чэш. národ rybí і пад.; пазней значэнне звузілася да ’людзі; пэўная супольнасць людзей’ (Махэк₂, 389; Шустар-Шэўц, 13, 991; Фасмер, 3, 45; Бязлай, 2, 214–215; Дегцяроў, Этимология–1974, 90; ESSJ SG, 1, 121). Значэнне ’нацыя’ ўзнікла на базе ’мноства, тлум’, ’насельніцтва краіны’ ва ўсходніх славян толькі ў XVIII–XIX стст. (гл. Ларын, Ист. рус. яз., 25). Гл. род.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
язы́кIV (народ) уст. наро́д, -ду м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
ла́кі (народ) ла́кцы, ла́ки
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
агу́л (народ) агу́л, -ла м.;
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)