наме́сніцтва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. наме́сніцтва
Р. наме́сніцтва
Д. наме́сніцтву
В. наме́сніцтва
Т. наме́сніцтвам
М. наме́сніцтве

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

наме́сніцтва ср.

1. замести́тельство;

2. ист., церк. наме́стничество

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наме́сніцтва, ‑а, н.

1. Вобласць, якой кіруе намеснік (у 4, 5 знач.). Паехаць у намесніцтва.

2. Сістэма кіравання на чале з намеснікам (у 4, 5 знач.).

3. Стан знаходжання на пасадзе намесніка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Намесніцтва 4/76

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

намесніцтва

т. 11, с. 136

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

наме́сніцтва н. Vertrétung f -, -en, Stéllvertretung f

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Полацкае намесніцтва 8/488

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Мінскае намесніцтва 2/163; 7/236

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Полацкае намесніцтва

т. 12, с. 455

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Магілёўскае намесніцтва 6/454, 493, 505; 8/488

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)