намежава́ць, -мяжу́ю, -мяжу́еш, -мяжу́е; -мяжу́й; -межава́ны; зак., чаго.

Устанавіць граніцы, межы чаго-н.

|| незак. намяжо́ўваць, -аю, -аеш, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

намежава́ць

дзеяслоў, пераходны, закончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. намяжу́ю намяжу́ем
2-я ас. намяжу́еш намяжу́еце
3-я ас. намяжу́е намяжу́юць
Прошлы час
м. намежава́ў намежава́лі
ж. намежава́ла
н. намежава́ла
Загадны лад
2-я ас. намяжу́й намяжу́йце
Дзеепрыслоўе
прош. час намежава́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

намежава́ць сов. намежева́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

намежава́ць, ‑мяжую, ‑мяжуеш, ‑мяжуе; зак., чаго.

Размежаваць у нейкай колькасці (зямлю, участкі лесу і пад.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

намяжо́ўваць гл. намежаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

намяжо́ўваць, ‑аю, ‑аеш, ‑ае.

Незак. да намежаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

намежава́ны, ‑ая, ‑ае.

Дзеепрым. зал. пр. ад намежаваць.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)