наку́тнік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. наку́тнік наку́тнікі
Р. наку́тніка наку́тнікаў
Д. наку́тніку наку́тнікам
В. наку́тнік наку́тнікі
Т. наку́тнікам наку́тнікамі
М. наку́тніку наку́тніках

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

◎ Наку́тнік ’набожнік, рушнік, які вешаюць на абразы’ (Мат. Гом.). Да кут ’вугал, покуць’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)