надыма́ць
‘надзімаць што-небудзь; злаваць каго-небудзь’
дзеяслоў, пераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
надыма́ю |
надыма́ем |
| 2-я ас. |
надыма́еш |
надыма́еце |
| 3-я ас. |
надыма́е |
надыма́юць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
надыма́ў |
надыма́лі |
| ж. |
надыма́ла |
| н. |
надыма́ла |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
надыма́й |
надыма́йце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
надыма́ючы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
Надума́ць ’надуваць, навейваць’ (бешанк., Нар. сл.). Да дзьмуць (гл.), параўн. таксама надма́ць ’надуць’ надыма́ць ’надуваць’ (Нас.); ‑ду — у аснове, відаць, пад уплывам дуць — для ўсіх славянскіх моў характэрна змешванне асноў *duti і *dǫti (*duti: *dujjǫ × dǫti: dъmǫ), гл. Трубачоў, Эт. сл., 5. 99–100.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)