надзі́р

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз.
Н. надзі́р
Р. надзі́ра
Д. надзі́ру
В. надзі́р
Т. надзі́рам
М. надзі́ры

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

надзі́р м., астр. нади́р

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

надзі́р, ‑а, м.

Спец. Пункт нябеснай сферы пад гарызонтам, процілеглы зеніту.

[Араб. nazir.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

надзір

т. 11, с. 122

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Надзір 7/375, 549

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Надзір (узб. пісьменнік) 10/428

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

Надзір (іранскі шах) 2/11, 487; 5/140, 197; 9/500

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

надзі́р м. астр. Nádir [Nadír] m -s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

надзі́р

(ар. nazir)

астр. пункт перасячэння нябеснай сферы з вертыкальнай лініяй, праведзенай уніз ад плоскасці гарызонту (проціл. зеніт 1).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Надзір хан Афшар, гл. Надзір (іранскі шах)

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)