набіўны́, -а́я, -о́е.

1. Зроблены пры дапамозе набівання.

Н. матрац.

2. 3 набітым узорам.

Н. паркаль.

3. Які служыць для набівання.

Набіўная машына.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

набіўны́

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. набіўны́ набіўна́я набіўно́е набіўны́я
Р. набіўно́га набіўно́й
набіўно́е		 набіўно́га набіўны́х
Д. набіўно́му набіўно́й набіўно́му набіўны́м
В. набіўны́ (неадуш.)
набіўно́га (адуш.)		 набіўну́ю набіўно́е набіўны́я (неадуш.)
набіўны́х (адуш.)
Т. набіўны́м набіўно́й
набіўно́ю		 набіўны́м набіўны́мі
М. набіўны́м набіўно́й набіўны́м набіўны́х

Крыніцы: krapivabr2012, piskunou2012, prym2009, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

набіўны́ в разн. знач. набивно́й

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

набіўны́, ‑ая, ‑ое.

1. Зроблены пры дапамозе набівання. Набіўны матрац.

2. З набітым узорам. Набіўная тканіна.

3. Які служыць для набівання. Набіўная машына.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

набіва́ны, -ая, -ае.

Тое, што і набіўны (у 2 знач.).

Набіваная хустка.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

вы́бойчатый набіва́ны, набіўны́.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

набивно́й

1. набіўны́;

набивно́й о́бруч набіўны́ абру́ч;

2. текст. набіва́ны;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

набіва́ны, ‑ая, ‑ае.

Тое, што і набіўны (у 2 знач.). Набіваная матэрыя.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

БАТЫ́СТ

(франц. batiste),

тонкая, паўпразрыстая тканіна з ільняной або баваўнянай пражы палатнянага перапляцення. Выпускаецца адбелены, мерсерызаваны (гл. Мерсерызацыя), гладкафарбаваны і набіўны. З батысту шыюць жаночую бялізну, лёгкае адзенне.

т. 2, с. 353

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

цік ​1, ‑у, м.

Спец. Нервовы стан, пры якім назіраецца міжвольнае перасмыкванне мышцаў твару, радзей шыі, рук. [Цывільны] стаяў пасярод пакоя, заклаўшы за спіну рукі, і нервовы цік перасмыкваў раз-поразу яго губы. Чорны. Лявон паволі злез з печы, пачаў гаварыць з жонкай і... падміргваць. Гэта ён учора вечарам .. напалохаўся, і ў яго з’явіўся нервовы цік. Сабалеўскі.

[Фр. tic.]

цік ​2, ‑у, м.

Спец. Шчыльная льняная або баваўняная тканіна (звычайна паласатая), якая ўжываецца для абіўкі мэблі, для пашыўкі чахлоў і пад. Набіўны цік.

[Гал. tijk, англ. tick.]

цік ​3, ‑а і ‑у, м.

1. ‑а. Дзікарослае дрэва сямейства вербенавых з моцнай драўнінай, якое расце ў лясной паласе Індыі, Індакітая.

2. ‑у. Драўніна гэтага дрэва, якая выкарыстоўваецца ў караблебудаванні.

[Англ. teak.]

цік ​4, цік-ці́к і цік-цік-ці́к, выкл.

Ужываецца гукапераймальна для абазначэння слабых адрывістых мерных гукаў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)