набурча́ць, -чу́, -чы́ш, -чы́ць; -чы́м, -чыце́, -ча́ць; -чы́; зак., на каго-што (разм.).

Пабурчаць, насварыцца на каго-н.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

набурча́ць

дзеяслоў, непераходны, закончанае трыванне, незваротны, 2-е спражэнне

Будучы час
адз. мн.
1-я ас. набурчу́ набурчы́м
2-я ас. набурчы́ш набурчыце́
3-я ас. набурчы́ць набурча́ць
Прошлы час
м. набурча́ў набурча́лі
ж. набурча́ла
н. набурча́ла
Загадны лад
2-я ас. набурчы́ набурчы́це
Дзеепрыслоўе
прош. час набурча́ўшы

Крыніцы: dzsl2007, krapivabr2012, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

набурча́ць сов., разг. наворча́ть, набрюзжа́ть

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

набурча́ць, ‑чу, ‑чыш, ‑чыць; зак., на каго-што.

Разм. Пабурчаць, насварыцца на каго‑н.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

набрюзжа́ть сов., разг. набурча́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

наворча́ть сов., разг. набурча́ць;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)