на́брыдзь, -і, ж., зб. (разм., пагард.).

Зброд, навалач (у 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

на́брыдзь

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 3 скланенне

адз.
Н. на́брыдзь
Р. на́брыдзі
Д. на́брыдзі
В. на́брыдзь
Т. на́брыддзю
М. на́брыдзі

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

на́брыдзь ж., разг., презр. сброд м., сво́лочь

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

на́брыдзь, ‑і, зб., ж.

Абл. пагард. Зброд. Вой ідзе! Не ўгаворамі Ачышчаецца ад набрыдзі планета. Зуёнак.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

на́брыдзь ж. разм., пагард. Gesíndel n -s, Pack n -(e)s

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

На́брыдзь ’валацуга’ (Бяльк.), ’чужыя людзі, непрыемныя для мясцовых жыхароў перасяленцы’ (бялын., Нар. сл.), укр. на́брід ’навалач’. Ад набрысці́. Гл. брысці́.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

Mob

m -s чэрнь, на́брыдзь

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

motłoch, ~u

м. зброд; дрэнь; навалач, набрыдзь

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

Прывала́ць (прывола́ць) ’прыцягнуць сілай’ (ТС). Відаць, з польск. przywołać ’паклікаць’, збліжанага з прывалачы́ < валачы́ (гл.). Да апошняга параўн. прыволо́ка ’набрыдзь’ (ТС).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

zbieranina

ж.

1. сумесь;

2. пагард. набрыдзь; навалач; зброд

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)