міра́нін

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. міра́нін міра́не
Р. міра́ніна міра́н
Д. міра́ніну міра́нам
В. міра́ніна міра́н
Т. міра́нінам міра́намі
М. міра́ніне міра́нах

Крыніцы: nazounik2008, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

міра́нін, ‑а; мн. міране, ‑ран; м.

Уст.

1. Чалавек, які не мае духоўнага звання.

2. Член сельскай грамады, міра ​2; селянін.

3. толькі мн. (міра́не, ‑ран). Народ, людзі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міра́нка, ‑і, ДМ ‑нцы; Р мн. ‑нак; ж.

Уст. Жан. да міранін (у 1, 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Ідыёт. Праз польск. idiota (параўн. ідзіво́т (Бяльк.) з рус.). З лац. idiōta ’недасведчаны, невук, прасталюдзін, прасцяк’ < грэч. ἰδιώτης ’прыватная асоба, міранін, прасцяк’ ад ἴδιος ’прыватны, уласны, асаблівы’. Слаўскі, 1, 443; Шанскі, 2, I, 14. Пад рус. уплывам усякаецца ‑а на канцы слова.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

laik

м.

1. прафан; дылетант;

być w — jakiej

dziedzinie ~iem — быць у якой галіне прафанам;

2. перан. міранін

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

brother

[ˈbrʌðər]

1.

n., pl. brothers or Archaic brethren

1) брат -а m.

2)

а) блі́зкі ся́бра

б) суро́дзіч -а, зямля́к земляка́ m.

3) брат -а m. (ся́бра тае́ са́мае царквы́, тава́рыства, бра́цтва)

4) міра́нін -а m. (у рэлігі́йным о́рдэне)

2.

v.t.

ста́віцца па-бра́цку; зваць бра́там

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)