міні́стр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Член урада, які стаіць на чале міністэрства (у 1 знач.).

М. замежных спраў.

|| прым. міністэ́рскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

міні́стр

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. міні́стр міні́стры
Р. міні́стра міні́страў
Д. міні́стру міні́страм
В. міні́стра міні́страў
Т. міні́страм міні́страмі
М. міні́стру міні́страх

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

міні́стр м. мини́стр;

Саве́т Міні́страў — Сове́т Мини́стров;

Кабіне́т Міні́страў Украі́ны — Кабине́т Мини́стров Украи́ны;

○ м. без партфе́ля — мини́стр без портфе́ля;

паўнамо́цны м. — дип. полномо́чный мини́стр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міні́стр, ‑а, м.

Член урада, які стаіць на чале міністэрства. Міністр культуры. // Разм., жарт. Аб разумным, дасціпным чалавеку. — Міністр у мяне, а не жонка! — у захапленні ўсклікваў Міхал. Васілевіч.

•••

Кабінет міністраў гл. кабінет.

Міністр-прэзідэнт — тое, што і прэм’ер-міністр.

Міністр-рэзідэнт — дыпламатычны прадстаўнік трэцяга рангу (пасля пасла і пасланніка) у некаторых капіталістычных краінах, які звычайна прызначаецца ў другаступенныя дзяржавы.

Міністр без партфеля — міністр у некаторых капіталістычных краінах, які выконвае спецыяльныя даручэнні.

[Фр. ministre, ад лац. minister — слуга.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

міні́стр м паліт Miníster m -s, -;

міні́стр заме́жных спраў Áußenminister m -s, -, Miníster für Áuswärtige Ángelegenheiten;

міні́стр уну́траных спраў Ínnenminister m, Miníster des Ínneren;

міні́стр абаро́ны Vertéidigungsminister m;

міні́стр адука́цыі Bíldungsminister m, Miníster für Bíldung;

наме́снік міні́стра stéllvertretender Miníster

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

міні́стр

(фр. ministre, ад лац. minister = слуга)

член урада, які ўзначальвае міністэрства (напр. м. адукацыі, м. прамысловасці).

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Міні́стр ’член урада, які стаіць на чале міністэрства’ (ТСБМ), міні́стар ’тс’ (Яруш.), міні́сьцер ’тс’ (Шат.) паходзяць з польск. minister ’тс’, а сучаснае бел. — з рус. министр, якія з франц. ministre ’тс’ < лац. minister ’які дапамагае, садзейнічае’, ’падручны, слуга, памагаты’. Ст.-бел. минист(е)ръ ’пратэстанцкі свяшчэннік’, ’асоба, якая прычашчае’ (XVI ст.) са ст.-польск. minister ’тс’ < лац. minister ’служыцель культу’ (Булыка, Лекс. запазыч., 172).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

прэм’е́р-міні́стр, -а, мн. -ы, -аў, м.

Кіраўнік урада большасці краін свету, у тым ліку ў Рэспубліцы Беларусь.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

экс-міні́стр

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. экс-міні́стр экс-міні́стры
Р. экс-міні́стра экс-міні́страў
Д. экс-міні́стру экс-міні́страм
В. экс-міні́стра экс-міні́страў
Т. экс-міні́страм экс-міні́страмі
М. экс-міні́стру экс-міні́страх

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

прэм’е́р-міні́стр

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. прэм’е́р-міні́стр прэм’е́р-міні́стры
Р. прэм’е́р-міні́стра прэм’е́р-міні́страў
Д. прэм’е́р-міні́стру прэм’е́р-міні́страм
В. прэм’е́р-міні́стра прэм’е́р-міні́страў
Т. прэм’е́р-міні́страм прэм’е́р-міні́страмі
М. прэм’е́р-міні́стру прэм’е́р-міні́страх

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)