мінё́р, -а, мн. -ы, -аў, м.

Спецыяліст па міннай справе, па мініраванні і размініраванні.

|| прым. мінёрскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мінё́р

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мінё́р мінё́ры
Р. мінё́ра мінё́раў
Д. мінё́ру мінё́рам
В. мінё́ра мінё́раў
Т. мінё́рам мінё́рамі
М. мінё́ру мінё́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мінёр м., воен. минёр

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мінёр, ‑а, м.

Спецыяліст па міннай справе, па мініраванню і размініраванню. Плаваў на ваенным караблі [Герасім Дзмітрыевіч] мінёрам. Б. Стральцоў. Падпальваючы хвосцікі шкура, уздоўж рэек, ад шашкі да шашкі, бягуць з агнём мінёры. Брыль.

[Фр. mineur.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мінёр м вайск Míner m -s, -; Spréngmeister m -s, - (падрыўнік); вайск, марск Spréngoffizier m -s, -e

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мінёр

(фр. mineur)

спецыяліст па міннай справе, па мініраванню і размініраванню.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Мінёр ’спецыяліст па міннай справе — мініраванню і размініраванню’ (ТСБМ). З рус. мінёр ’тс’, якое з франц. sapeur‑mineur ’сапёр’. Да мі́на 1 (гл.). Сюды ж віц. міноршчык ’мінёр’ (Бел. хр. дыял.).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

минёр воен. мінёр, -ра м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

sapper [ˈsæpə] n. BrE сапёр-мінёр

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

miner

м. мінёр; падрыўнік

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)