міну́чы, -ая, -ае.

Такі, які хутка праходзіць, мінае; недаўгавечны.

Шчаслівы час — м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

міну́чы

прыметнік, якасны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. міну́чы міну́чая міну́чае міну́чыя
Р. міну́чага міну́чай
міну́чае		 міну́чага міну́чых
Д. міну́чаму міну́чай міну́чаму міну́чым
В. міну́чы (неадуш.)
міну́чага (адуш.)		 міну́чую міну́чае міну́чыя (неадуш.)
міну́чых (адуш.)
Т. міну́чым міну́чай
міну́чаю		 міну́чым міну́чымі
М. міну́чым міну́чай міну́чым міну́чых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

міну́чы

прыметнік, адносны

адз. мн.
м. ж. н. -
Н. міну́чы міну́чая міну́чае міну́чыя
Р. міну́чага міну́чай
міну́чае		 міну́чага міну́чых
Д. міну́чаму міну́чай міну́чаму міну́чым
В. міну́чы (неадуш.)
міну́чага (адуш.)		 міну́чую міну́чае міну́чыя (неадуш.)
міну́чых (адуш.)
Т. міну́чым міну́чай
міну́чаю		 міну́чым міну́чымі
М. міну́чым міну́чай міну́чым міну́чых

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

міну́чы прил. преходя́щий; недолгове́чный

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

міну́чы, ‑ая, ‑ае.

Такі, які хутка праходзіць, мінае; недаўгавечны. Нават і не заўважыла Ірына, як адляцела бесклапотнае дзявоцтва, з песнямі, з пагулянкамі, познімі карагодамі, з лёгкімі і мінучымі дзявочымі крыўдамі, з вясковымі світаннямі. Лынькоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

transitory

[ˈtrænsətɔri]

adj.

часо́вы, міну́чы; нядо́ўгатрыва́лы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс) 

doczesny

doczesn|y

тленны, часовы, мінучы;

życie ~e — мінучае жыццё

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

мо́дус, ‑а, м.

1. У логіцы — разнавіднасць сілагізму.

2. У філасофіі 17–18 стст. — мінучы стан або мінучая ўласцівасць матэрыі.

3. Кніжн. Спосаб чаго‑н. Модус пагаднення. Модус прадстаўніцтва.

•••

Модус вівендзі — умовы, якія робяць магчымым хоць часовае пагадненне паміж двума варожымі бакамі (лац. modus vivendi — спосаб існавання, жыцця).

[Лац. modus — мера; спосаб; від.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мо́дус

(лац. modus = мера, спосаб)

1) разнавіднасць, праяўленне, норма;

2) філас. мінучы стан або мінучая ўласцівасць матэрыі;

3) лог. разнавіднасць сілагізму.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

vaporous

[ˈveɪpərəs]

adj.

1) па́равы; імглі́сты

2) па́рападо́бны

3) Figur. міну́чы; ма́рны

vaporous dreams of grandeur — ма́рныя сны аб ве́лічы

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)