Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)
міно́га
назоўнік, агульны, адушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
міно́га |
міно́гі |
| Р. |
міно́гі |
міно́г |
| Д. |
міно́зе |
міно́гам |
| В. |
міно́гу |
міно́г |
| Т. |
міно́гай
міно́гаю |
міно́гамі |
| М. |
міно́зе |
міно́гах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012,
tsblm1996,
tsbm1984.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
вугры́ца, ‑ы, ж.
Лічынка міногі.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
міно́гавы, ‑ая, ‑ае.
1. Які мае адносіны да міногі. // Прызначаны для лоўлі міногі.
2. у знач. наз. міно́гавыя, ‑ых. Назва сямейства водных бяссківічных пазваночных жывёл, да якога адносіцца мінога.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
бясскі́вічныя, ‑ых.
Надклас ніжэйшых вадзяных пазваночных падтыпу чарапных (міногі, міксіпы і пад.).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
пескары́йка, ‑і, ДМ ‑рыйцы; Р мн. ‑рыек; ж.
Лічынка міногі, якая мае ўласцівасць зарывацца ў пясок.
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
Сік, сіка ‘лічынкі дняпроўскай міногі’ (Яшкін, З жыцця; Інстр. 2), сі́ка ‘назва рыбы’: сіка вузкая, вона маленькая і зверху ходзіць (ПСл), сік зборн. ‘лічынкі ўюноў’ (круп., Сл. ПЗБ), сік, сіква, сікаўка ‘лічынка міногі’ (Жук.). Відавочна, ад сікаць (гл.). Матывацыю гл. сікла. Назва перанесена на назву лічынак міногі, таму што рыбы сямейства ўюноў (Cobitidae) часта рыюць сабе норкі ў муле, дзе жывуць сумесна з лічынкамі міногі (Сабанееў, Жизнь, 506). Параўн. Каламіец, Рыбы, 38 (ад дзеяслова сікаць ‘сычаць’).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
рыбападо́бныя, ‑ых.
Ніжэйшыя водныя пазваночныя жывёліны, якія амаль вымерлі (у сучаснай фауне да іх адносяцца толькі міксіны і міногі).
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
ВО́СЕВЫ ШКІЛЕ́Т,
аддзел унутр. шкілета пазваночных. Прадстаўлены хордай, пазванкамі і рэбрамі. У кругларотых (міногі, міксіны) і некат. рыб хорда захоўваецца пажыццёва, у большасці пазваночных яна ў працэсе антагенезу выціскаецца целамі пазванкоў. У рыб восевы шкілет прадстаўлены храстковым або касцявым пазваночнікам, што раздзелены на тулаўны і хваставы аддзелы; у наземных пазваночных ён мае шыйны, грудны, паяснічны, крыжавы, рухомы хвастцовы аддзелы.
т. 4, с. 275
Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)