мімі́ст, -а, М -сце, мн. -ы, -аў, м.

Акцёр, які па-майстэрску валодае мімікай.

|| ж. мімі́стка, -і, ДМ -тцы, мн. -і, -так.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мімі́ст

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мімі́ст мімі́сты
Р. мімі́ста мімі́стаў
Д. мімі́сту мімі́стам
В. мімі́ста мімі́стаў
Т. мімі́стам мімі́стамі
М. мімі́сце мімі́стах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мімі́ст м., театр. мими́ст

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мімі́ст, ‑а, М ‑спе, м.

1. Акцёр, які па-мастацку валодае мімікай.

2. Акцёр, які ўдзельнічае ў мімічных сцэнах.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мими́ст театр. мімі́ст, -та м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мімі́стка, ‑і, ДМ ‑тцы; Р мн. ‑так; ж.

Жан. да міміст.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Míme

m -n, -n (акцёр-)мімі́ст

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

мім, ‑а, м.

1. Невялікая камічная імправізаваная сцэнка, якая выконвалася вандроўнымі акцёрамі ў Старажытнай Грэцыі і Рыме.

2. Акцёр, які ўдзельнічаў у гэтай сцэнцы.

3. Тое, што і міміст (у 1 знач.).

[Ад грэч. minos — перайманне, пераймальнік.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)