мяце́жнік, -а, мн. -і, -аў, м.

Удзельнік мяцяжу.

|| ж. мяце́жніца, -ы, мн. -ы, -ніц.

|| прым. мяце́жніцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мяце́жнік

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мяце́жнік мяце́жнікі
Р. мяце́жніка мяце́жнікаў
Д. мяце́жніку мяце́жнікам
В. мяце́жніка мяце́жнікаў
Т. мяце́жнікам мяце́жнікамі
М. мяце́жніку мяце́жніках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мяце́жнік м. мяте́жник

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мяце́жнік, ‑а, м.

Удзельнік мяцяжу. Няспынна, Цеснаю сцяною Мяцежнікі ідуць да гор; Шахцёры мужнасцю адною Трымаюць іх круты напор. Глебка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мяце́жнік м. разм. Méuterer m -s, -, Áufrührer m -s, -, Rebéll m -en, -en

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

мяте́жник мяце́жнік, -ка м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мяце́жніца, ‑ы, ж.

Жан. да мяцежнік.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Méuterer

m -s, - бунтаўшчы́к, мяце́жнік

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.) 

крамо́льнік, ‑а, м.

Уст. Той, хто займаецца крамолай (у 1 знач.); змоўшчык, мяцежнік. Спачатку турэмшчыкі палічылі чыноўніка за вельмі сур’ёзнага злачынца, небяспечнага крамольніка. Арабей.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

rebeliant

м. мяцежнік; бунтаўшчык, паўстанец

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)