мярцвя́к, мерцвяка́, мн. мерцвякі́, мерцвяко́ў, м.

Мёртвы чалавек; нябожчык.

|| прым. мярцвя́цкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мярцвя́к

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мярцвя́к мерцвякі́
Р. мерцвяка́ мерцвяко́ў
Д. мерцвяку́ мерцвяка́м
В. мерцвяка́ мерцвяко́ў
Т. мерцвяко́м мерцвяка́мі
М. мерцвяку́ мерцвяка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мярцвя́к (род. мерцвяка́) м. мертве́ц

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мярцвя́к, мерцвяка, м.

Мёртвы чалавек; нябожчык.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мярцвя́к м. Tóte (sub) m -n, -n; Léichnam m -(e)s, -e, Léiche f -, -n (труп)

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мярцвя́к, мірцьвяк ’нябожчык’ (ТСБМ, Кліх, Бяльк.; паўн.-усх., КЭС), дзятл. мертвя́к ’зерне, якое не дае ўсходаў’ (Сл. ПЗБ). Укр. мертвʼя́к, рус. анеж. мертвя́к. Усх.-славянскае. Да мёртвы (гл.). Аб суфіксе ‑akъ гл. Слаўскі, SP, 1, 89; Сцяцко, Афікс. наз., 130–131.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

мярцвяк, нябожчык, труп, нежывы / бальзамаваны: мумія; прах (выс.)

Слоўнік сінонімаў і блізказначных слоў, 2-е выданне (М. Клышка, правапіс да 2008 г.)

ваўкала́к, -а, мн. -і, -аў, м.

Паводле паданняў — чалавек (часам мярцвяк), здольны абарочвацца ў ваўка; пярэварацень.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мертве́ц мярцвя́к, род. мерцвяка́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

нябо́жчык, -а, мн. -і, -аў, м.

Мёртвы чалавек, мярцвяк.

|| ж. нябо́жчыца, -ы, мн. -ы, -чыц.

|| прым. нябо́жчыцкі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)