мядзя́к гл. медзякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мядзя́к

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мядзя́к медзякі́
Р. медзяка́ медзяко́ў
Д. медзяку́ медзяка́м
В. мядзя́к медзякі́
Т. медзяко́м медзяка́мі
М. медзяку́ медзяка́х

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мядзя́к (род. медзяка́) м., разг. медя́к

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мядзя́к,

гл. медзякі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

медзякі́, -о́ў, адз. мядзя́к, медзяка́, м.

Медныя манеты, грошы.

Атрымаў цэлую жменю медзякоў.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

медя́к мядзя́к, род. медзяка́ м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

медзякі́, ‑оў; адз. мядзяк, медзяка, м.

Медныя манеты, грошы. Даў .. [аканом Сцёпку] глеба, сала, цэлую жменю медзякоў і выправіў у дарогу. Якімовіч.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

медзякі́, -ко́ў (ед. мядзя́к м.) (медные деньги) медь ж.; медяки́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

miedziak

м. мядзяк; медная манета

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)

сцёрты, ‑ая, ‑ае.

1. Дзеепрым. зал. пр. ад сцерці.

2. у знач. прым. Пашкоджаны трэннем, дотыкам або тонкі ад доўгага ўжывання. Сцёрты мядзяк. □ Іліко пакрыху прывыкаў да .. работы, ужо не так балелі распараныя ногі і сцёртыя рукі. Самуйлёнак. // перан. Які страціў арыгінальнасць, своеасаблівасць. Сцёрты эпітэт. □ Гэтыя радкі куды больш пераконваюць, чым гучныя, правільныя, але сцёртыя словы некаторых газетных вершаў. Грахоўскі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)