мя́гнуць
дзеяслоў, непераходны, незакончанае трыванне, незваротны, 1-е спражэнне
| Цяперашні час |
|---|
|
адз. |
мн. |
| 1-я ас. |
мя́гну |
мя́гнем |
| 2-я ас. |
мя́гнеш |
мя́гнеце |
| 3-я ас. |
мя́гне |
мя́гнуць |
| Прошлы час |
|---|
| м. |
мя́гнуў |
мя́гнулі |
| ж. |
мя́гнула |
| н. |
мя́гнула |
| Загадны лад |
|---|
| 2-я ас. |
мя́гні |
мя́гніце |
| Дзеепрыслоўе |
|---|
| цяп. час |
мя́гнучы |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
◎ Мя́гнуць 1 ’аслабець, зваліцца’ (КЭС, лаг.; Нас.), ’хацець піць’ (Юрч.), ’(аб вуснах) трэскацца ў час спёкі’ (Др.-Падб.). Да смага, смагнуць (гл.).
◎ Мя́гнуць 2 ’моцна ўдарыць па мятай частцы цела’ (Шат.). Да шмякнуць (гл.).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
◎ Мя́гаць, мягнуць ’хадзіць, бегаць па сене, саломе’ (Жд. 2). Няясна.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)
Амя́га ’стомленасць’ (Бяльк., Гарэц., Нас., Касп.), амягнуць ’стаміцца’ (Бяльк., Гарэц., Шат.), амяглы стомлены’ (Нас., КТС), рус. омяга, омяглы стомленасць, стомлены’. Гл. мягнуць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)