мы́тар
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
мы́тар |
мы́тары |
| Р. |
мы́тара |
мы́тараў |
| Д. |
мы́тару |
мы́тарам |
| В. |
мы́тара |
мы́тараў |
| Т. |
мы́тарам |
мы́тарамі |
| М. |
мы́тару |
мы́тарах |
Крыніцы:
krapivabr2012,
nazounik2008,
piskunou2012,
sbm2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)
мы́тар м., церк., ист. мы́тарь
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)
Мы́тар ’лазня’ (Сл. Эп.-Шып.). З польск. mytarstwo ’чысцец, чысцілішча’ пад уплывам (народная этымалогія) лексемы мыць.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)