муэдзін назоўнік | мужчынскі род
Служыцель пры мячэці, які з мінарэта заклікае вернікаў на малітву.
Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)
муэдзі́н м., рел. муэдзи́н
Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)
муэдзін, ‑а, м.
Служыцель пры мячэці, які з высокай вежы — мінарэта — прызывае веруючых на малітву. На чатырохкутным мінарэце бліжэйшай ад нас мячэці з’явіўся раптам муэдзін, хударлявы стары з сівой казлінай барадою. В. Вольскі.
[Араб. múaddin.]
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)
муэдзи́н рел. муэдзі́н, -на м.
Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)
Мінарэт ’вежа мячэці’ (ТСБМ). У літар. бел. мову прыйшло з польск. minaret або з рус. минарет, якія (праз ням. Minarett ці франц. minaret) прыйшлі з тур. minare < араб. mināra ’мінарэт’, — першапачаткова manāra ’месца, дзе гарыць агонь або ёсць святло, маяк’ (Фасмер, 2, 623). Аднак ёсць тур. minaret ’месца на вежы, з якога муэдзін ззывае на малітву’. Відавочна, лексема магла б быць вядомай у бел. гаворках тых населеных пунктаў, дзе пражывалі бел. татары.
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)