мучы́цель, -я, мн. -і, -яў, м.

Той, хто мучыць каго-н.

|| ж. мучы́целька, -і, ДМ -льцы, мн. -і, -лек (разм.).

|| прым. мучы́цельскі, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мучы́цель

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мучы́цель мучы́целі
Р. мучы́целя мучы́целяў
Д. мучы́целю мучы́целям
В. мучы́целя мучы́целяў
Т. мучы́целем мучы́целямі
М. мучы́целю мучы́целях

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мучы́цель м. мучи́тель

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мучы́цель, ‑я, м.

Той, хто мучыць каго‑н. Праз крывавы туман .. [Валодзя] назіраў за раз’юшанымі тварамі сваіх мучыцеляў і адчуваў да іх глыбокую нянавісць і пагарду. Пятніцкі.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мучы́цель м. кніжн. Quäler m -s, -, Péiniger m -s, -

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

Мучы́цель ’той, хто мучыць’ (ТСБМ). З рус. мучитель ’тс’ (Крукоўскі, Уплыў, 57). Параўн. ст.-слав. мѫчитель ’тс’.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

і́рад, -а, М -дзе, мн. -ы, -аў, м.

1. Імя вельмі жорсткага цара Іўдзеі.

2. перан. Мучыцель, кат.

Фашысцкія ірады.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мучы́целька, ‑і, ДМ ‑льны; Р мн. ‑лек; ж.

Разм. Жан. да мучыцель.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

кат, ка́та, М ка́це, мн. ка́ты, -аў, м.

1. Асоба, якая прыводзіць у выкананне смяротны прыгавор, учыняе кару, катуе.

2. перан. Жорсткі мучыцель, прыгнятальнік.

|| прым. ка́таўскі, -ая, -ае (да 2 знач.).

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

dręczyciel

м. мучыцель

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)