му́рнік
назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, мужчынскі род, 1 скланенне
|
адз. |
мн. |
| Н. |
му́рнік |
му́рнікі |
| Р. |
му́рніка |
му́рнікаў |
| Д. |
му́рніку |
му́рнікам |
| В. |
му́рніка |
му́рнікаў |
| Т. |
му́рнікам |
му́рнікамі |
| М. |
му́рніку |
му́рніках |
Крыніцы:
piskunou2012.
Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)
Му́рнік, му́ршчык ’пячнік’ (брасл., Сл. ПЗБ). Рус. пск. му́рник ’муляр’, прыбалт. (Літ. і ЛатвССР) ’пячнік’. Балтызм. Параўн. літ. mũrininkas, лат. mùrnieks ’тс’ (Грынавяцкене, 3, 85).
Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)