мурава́, -ы́, ж.

Маладая сакавітая трава.

Пасвіць коней на мураве.

|| памянш.-ласк. мура́ўка, -і, ДМ -ра́ўцы, ж.

Траўка-м.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

Му́рава

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. Му́рава
Р. Му́рава
Д. Му́раву
В. Му́рава
Т. Му́равам
М. Му́раве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

Мура́ва

назоўнік, уласны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. Мура́ва
Р. Мура́вы
Д. Мура́ве
В. Мура́ву
Т. Мура́вай
Мура́ваю
М. Мура́ве

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мурава́

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз.
Н. мурава́
Р. муравы́
Д. мураве́
В. мураву́
Т. мураво́й
мураво́ю
М. мураве́

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мурава́ ж. (трава) мурава́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мурава́​I (трава) мурава́, -вы́ ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мурава́​II палі́ва, -вы ж.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мурава́, ‑ы, ж.

Густая зялёная маладая трава. Зямля, дзе толькі яе не ўтапталі, не ўтрамбавалі нагамі, выгнала зялёную мураву. Сабаленка. Дол у завулку зарос падарожнікам, муравой — тут амаль не ездзяць. Навуменка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мурава,

вёска.

т. 11, с. 27

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)

Мурава,

геалагічнае агаленне на р. Бярэзіна.

т. 11, с. 27

Беларуская Энцыклапедыя (1996—2004, правапіс да 2008 г., часткова)