мо́чыва

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, ніякі род, 1 скланенне

адз.
Н. мо́чыва
Р. мо́чыва
Д. мо́чыву
В. мо́чыва
Т. мо́чывам
М. мо́чыве

Крыніцы: piskunou2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

Мочыва ’мочка льну’ (Касп.), рус. пск., цвяр. мочиво ’лён, каноплі, палатно, якія вымочваюцца ў вадзе’. Віц.-пск. ізалекса. Да мачы́ць.

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)