морж назоўнік | мужчынскі род

  1. Буйная ластаногая марская млекакормячая жывёліна з кароткай шэрсцю і вялікімі ікламі.

  2. пераноснае значэнне: Чалавек, які займаецца плаваннем зімой у адкрытых вадаёмах.

    • Секцыя маржоў.

|| жаночы род: маржыха.

|| прыметнік: маржовы.

  • Маржовая скура.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

морж в разн. знач. морж, род. маржа́ м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (актуальны правапіс)

морж (род. маржа́) м.

1. зоол. морж;

чарада́ маржо́ў — ста́до морже́й;

ціхаакія́нскі м. — тихоокеа́нский морж;

2. перен., разг. морж;

запіса́цца ў маржы́ — записа́ться в моржи́

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (актуальны правапіс)

морж, маржа, м.

Млекакормячая жывёліна атрада ластаногіх з кароткай шэрсцю і вялікімі ікламі.

[З мовы саамі.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

морж м

1. заал Wálross n -es, -e;

2. (аматар зімовага плавання) jémand, der im Wínter (in éiskaltem Wásser) bádet

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс)

Морж ’млекакормячая жывёла з атраду ластаногіх Odobaenus rosmarus’ (ТСБМ). З рус. морж, ст.-рус. моржъ ’тс’ (XVI ст.), якое з саамск. morša, moršša ’які пераймае голас маржа’ (Крукоўскі, Уплыў, 73; Ітканен, Зб. Мікале, 47–65; Фасмер, 2, 655; Петрыч–Гольмквіст, JS, 8, 1962–1963, 145).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

маржыха назоўнік | жаночы род

  1. гл. морж.

  2. Самка маржа.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (2002, правапіс да 2008 г.)

walrus [ˈwɔ:lrəs] n. zool. морж;

walrus mousta che infml до́ўгія ву́сы, ву́сы як у маржа́

Англійска-беларускі слоўнік (Т. Суша, 2013, актуальны правапіс)

Wálross

n -es, -e заал. морж

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)

walrus

[ˈwɔlrəs]

n., coll. -rus or pl. -ruses

морж маржа́ m.

Ангельска-беларускі слоўнік (В. Пашкевіч, 2006, класічны правапіс)