мні́шка

назоўнік, агульны, адушаўлёны, асабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мні́шка мні́шкі
Р. мні́шкі мні́шак
Д. мні́шцы мні́шкам
В. мні́шку мні́шак
Т. мні́шкай
мні́шкаю		 мні́шкамі
М. мні́шцы мні́шках

Крыніцы: nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мні́шка, ‑і, ДМ ‑шцы; Р мн. ‑шак; ж.

Уст. Манашка.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

мні́шка

(польск. mniszka)

уст. манашка.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г.)

Мні́шка ’рымска-каталіцкая манахіня’ (Нас.), ’нерашучая асоба’ (капыл., Жыв. сл.). З польск. mniszka ’манахіня’ (Кюнэ, Poln., 77).

Этымалагічны слоўнік беларускай мовы (1978-2017)

zakonnica

ж. манашка, чарніца, мнішка

Польска-беларускі слоўнік (Я. Волкава, В. Авілава, 2004, правапіс да 2008 г.)