мнагачле́н

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. мнагачле́н мнагачле́ны
Р. мнагачле́на мнагачле́наў
Д. мнагачле́ну мнагачле́нам
В. мнагачле́н мнагачле́ны
Т. мнагачле́нам мнагачле́намі
М. мнагачле́не мнагачле́нах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsblm1996, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2025, актуальны правапіс)

мнагачле́н, -а, мн. -ы, -аў, м.

Алгебраічны выраз, які ўяўляе сабой суму або рознасць некалькіх адначленаў.

|| прым. мнагачле́нны, -ая, -ае.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

мнагачле́н м., мат. многочле́н

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мнагачле́н,

Алгебраічнае вырашэнне, складзенае з сумы або рознасці некалькіх адначленаў. Вышэйшы член мнагачлена.

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Мнагачлен 1/234; 7/280, 483; 11/447

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)

мнагачле́н м. матэм. гл. мнагасклад

Беларуска-нямецкі слоўнік (М. Кур'янка, 2010, актуальны правапіс) 

многочле́н мат. мнагачле́н, -на м.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мнагачле́нны, -ая, -ае.

1. гл. мнагачлен.

2. Які сладаецца з многіх членаў, частак, элементаў.

М. выраз.

|| наз. мнагачле́ннасць, -і, ж.

Тлумачальны слоўнік беларускай літаратурнай мовы (І. Л. Капылоў, 2022, актуальны правапіс)

паліно́м, ‑а, м.

Спец. Тое, што і мнагачлен.

[Ад грэч. polý — многа і nomos — частка.]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

Паліном, гл. Мнагачлен

Беларуская Савецкая Энцыклапедыя (1969—76, паказальнікі; правапіс да 2008 г., часткова)