ме́нцік

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, мужчынскі род, 1 скланенне

адз. мн.
Н. ме́нцік ме́нцікі
Р. ме́нціка ме́нцікаў
Д. ме́нціку ме́нцікам
В. ме́нцік ме́нцікі
Т. ме́нцікам ме́нцікамі
М. ме́нціку ме́нціках

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012, tsbm1984.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

ме́нцік м., воен., уст. ме́нтик

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

ме́нцік, ‑а, м.

Кароткая гусарская накідка, абшытая футрам.

[Ад венг. mente — куртка, «венгерка».]

Тлумачальны слоўнік беларускай мовы (1977-84, правапіс да 2008 г.)

ме́нцік

(ад венг. mente = куртка)

кароткая гусарская куртка, абшытая футрам.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

ме́нтик воен., уст. ме́нцік, -ка м.

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)