мензу́ра

назоўнік, агульны, неадушаўлёны, неасабовы, жаночы род, 2 скланенне

адз. мн.
Н. мензу́ра мензу́ры
Р. мензу́ры мензу́р
Д. мензу́ры мензу́рам
В. мензу́ру мензу́ры
Т. мензу́рай
мензу́раю		 мензу́рамі
М. мензу́ры мензу́рах

Крыніцы: krapivabr2012, nazounik2008, piskunou2012, sbm2012.

Граматычная база Інстытута мовазнаўства НАН Беларусі (2023, актуальны правапіс)

мензу́ра м., муз. мензу́ра

Беларуска-рускі слоўнік, 4-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мензу́ра муз. мензу́ра, -ры ж.;

Руска-беларускі слоўнік НАН Беларусі, 10-е выданне (2012, актуальны правапіс)

мензу́ра

(лац. mensura = мерка)

1) мера рытмічнай працягласці ў сярэдневяковай многагалосай музыцы;

2) лічбавая характарыстыка пэўных параметраў музычных інструментаў.

Слоўнік іншамоўных слоў (А. Булыка, 1999, правапіс да 2008 г., часткова)

Mensúr

I

f -, -en

1) хім. мензу́рка

2) муз. мензу́ра

hínter die ~en tréten* — збі́цца з та́кту

II

f -, -en

1) студ., уст. дуэ́ль на шпа́гах

2) дыста́нцыя (фехтаванне)

énge ~ — блі́зкая дыста́нцыя

Нямецка-беларускі слоўнік (М. Кур'янка, 2006, правапіс да 2008 г.)